Medytacja stojąca, znana również jako stojąca medytacja, ma długą i zróżnicowaną historię, która sięga różnych kultur i tradycji. Poniżej przedstawiam krótką historię medytacji stojącej w różnych kontekstach kulturowych:
-
Chińska tradycja: Medytacja stojąca jest często związana z chińskimi praktykami medytacyjnymi i zdrowotnymi, takimi jak qigong i tai chi. Chińczycy praktykują medytację stojącą od wieków. Jedną z najbardziej znanych form jest „Zhan Zhuang” lub „Postawa Stojąca”. Ta forma medytacji stojącej ma na celu zbalansowanie przepływu qi (energii życiowej) w ciele i rozwijanie siły wewnętrznej. W chińskiej medycynie tradycyjnej medytacja stojąca jest również stosowana w celach zdrowotnych.
-
Japońska tradycja: W Japonii istnieje tradycja zwana „Zazen,” która towarzyszy praktykom zen. Podczas sesji zazen, uczestnicy mogą praktykować medytację siedzącą (na seiza lub na krześle) lub stojącą (kinhin). Kinhin to forma medytacji stojącej, która polega na wolnym chodzeniu w okręgu w rytmie oddechu. Ta forma medytacji stojącej pomaga zachować uważność i koncentrację podczas przerw między medytacją siedzącą.
-
Indyjska tradycja: Choć medytacja siedząca jest bardziej powszechna w tradycjach indyjskich, to w hinduizmie i jogie istnieją praktyki medytacyjne, które obejmują elementy pozycji stojącej. Na przykład, pozycja „Tadasana” (Pozycja Góry) jest często wykonywana w jodze jako pozycja początkowa, ale może być także używana jako forma medytacji, w której osoba staje prosto i skupia swoją uwagę na oddechu lub innych aspektach.
-
Tradycje buddyjskie: W buddyzmie istnieją różne formy medytacji, zarówno siedzące, jak i stojące. W niektórych szkołach buddyzmu, jak np. szkoła chan (chiński zen) czy szkoła zen (japoński zen), praktykujący wykonują medytację kinhin (medytację stojącą lub chodzenie medytacyjne) między sesjami medytacyjnymi siedzącymi.
Medytacja stojąca jest zatem praktyką, która występuje w różnych kulturach i tradycjach, a jej historia sięga wieków. Ma wiele różnych form i zastosowań, ale w każdym przypadku jest to praktyka mająca na celu rozwijanie uważności, spokoju i harmonii w ciele i umyśle.